Markaðsverð ???

 Mig langar til að deila með ykkur einni spurningu sem sótti á mig í sumar þegar ég tók þátt í strandveiðum á Húnaflóanum.  Það verður að segjast að ég upplifði eins og margir von og gleði þegar þetta stutta ævintýri hófst en fljótlega fór nú að bera á efasemdum um heillyndi þeirra sem að þessu stóðu.  Þrátt fyrir bjartsýni sem vissulega er þörf á núna og vonarglætu um að þessi rifa sem opnuð hefur verið ,fyrir þá sem hafa verið þrælar kvótaeigenda hingað til ,vöknuðu spurningar hjá mér í sumar varðandi fiskverð á mörkuðum landsins og verðsveiflur þeirra.

Ástæðan fyrir þessum vangaveltum mínum er að daginn áður en strandveiðar hófust var verð á þorsk kílói vel á 4 hundraðið en daginn sem við fórum út datt það niður í 140 kr og hélst þar þar til veiðitímabilinu lauk.  Nú ætla ég ekkert að vera höfundur samsæriskenninga en sem sjálfstætt hugsandi einstaklingur get ég ekki haft hemil á hugsunuim mínum þegar reynt er að halda því fram að þetta sé tilviljun.  Varla geta þessi fáu kiló sem við strandveiðimenn vorum að landa haft svo gífurleg áhrif á lögmál framboðs og eftirspurnar.  Ef svo er þá skil ég vel að einhverjir vilji draga úr heildarkvóta landsins til að halda uppi verðinu ,ef það þarf ekki nema nokkur hundruð tonn til að fella verðin um helming.  Hvað sem því líður er ég þakklátur fyrir að hafa vettvang til að viðra þessar vangaveltur mínar og vona ég að einhver hafi svör við þeim.

Góðar stundir.

Tilraun í sjávarútvegi?

Það er nú alveg makalaust að yfirvöld þjóðar sem hefur nær eingöngu reynslu af fiskveiðum skuli þurfa að vera að gera tilraunir með aðal atvinnugrein þjóðar sinnar. Ég veit að kvótakerfis ósóminn er búinn að tröllríða öllu velsæmi og Íslenskir trillusjómenn ábyggilega löngu búnir að gleyma þeirri frelsis tilfinningu sem fylgir því að róa til sjós með smá von um að hafa kannski eitthvað útúr því sjálfir. En ég veit um fullt af mönnum sem eru færir um að skipuleggja og aðstoða óreynda stjórnmálamenn við að hnoða saman löggjöf í sjávarútvegi sem gengi upp og myndi hafa jákvæð áhrif á þjóðarbúið ef það er það sem stjórnmálamenn vilja á annað borð.

Flestir segjast ánægðir og þora ekki að benda á hverslags tittlingaskítur þessar strandveiðar voru og móðgun við sjálfstæða sjómenn, af ótta við að fá ekki áframhald á veiðarnar næsta sumar og ráðherra leggur sig fram við að viðhalda þeim ótta með því að segjast reikna með því að það verði framhald á þessu.

Ég segi nú bara : Hr ráðherra,vertu maður en ekki mús og reyndu að leggja þitt af mörkum til að þín verði minnst sem manns sem leiðrétti verstu mistök sem framin hafa verið í sögu íslensks sjávarútvegs.Þannig getur þú sýnt í verki að þú óttast ekki LÍÚ og sannað að þú berð fyrst og fremst hag þjóðar þinnar fyrir brjósti en þjónar ekki hagsmunum hinna fáu.

 

Strandveiðarnar áfram

Fulltrúar úr öllum áttum.

Talandi um Sjálfstæðismenn verð ég nú að segja að þeir eru margir hverjir með skemmtilegri mönnum sem ég hef kynnst á lífsleiðinni.  Margir eru flugmælskir og lúra oftar en ekki á góðum vísum  og eru öðrum mönnum orðheppnari.

Einn slíkur er Hálfdán Kristjánsson vinur minn  í Hveragerði en við vorum einu sinni staddir í miðborginni ,nánar tiltekið við Austurvöll ,eftir einhvern fund ,þegar hann rekur augun í sjálfan Dómkirkjuprestinn sem er ættaður að vestan eins og hann. Komdu Maggi ég verð að kynna þig fyrir þessum höfðingja sagð"ann um leið og hann togaði í ermina mína og rauk af stað í áttina að styttunni af Jóni forseta.

Eftir að hafa heilsað manninum kumpánlega kynnti hann okkur og sagði með hæðnislegu glotti,, það er ekki oft sem maður hefur tækifæri til að standa mitt á milli sendiherra þess efra og hins neðra á sama augnablikinu,, svo tók hann alveg bakföll af hlátri og presturinn hló með svo glumdi ekkó frá styttunni og ég er ekki frá því að Jón forseti hafi líka glott yfir þessari einskæðu vestfirsku fyndni.

Ég hef oft velt því fyrir mér síðan hversu lítillátur og umburðarlyndur þessi prestur er að taka því ekki illa að vera svo ranglega titlaður í embætti ,af vini sínum í vitna viðurvist og á ég þá við mig og Jón forseta.  Ég er  einnig sannfærður um að þeir hljóta að hafa þekkst lengi fyrst Hálfdán gat leyft sér að vera með svona kaldhæðni í hans garð.

Talandi um vísur og sjálfstæðismenn þá datt mér ein í hug sem mér þætti vænt um að vita hver er höfundurinn af en hún er svar manns sem var spurður að því hvort hann vildi vera jarðaður eða brenndur eftir dauðann.Hann svaraði:

Minni ríku moldarþrá

myndi bálið ama

en þeim sem vísan eldinn á

ætti að standa á sama.

 

 

 

 

 

 

 

Tölvupóstur til Steingríms J Sigfússonar.

 

Þegar staðan er orðin tvísýn er rétt að bregðast við, þó fyrr hefði verið og hvet ég alla þá sem ofbýður aðgerðarleysi stjórnvalda, til að leiðrétta brot á mannréttindum ,til að vekja umræðuna um braskið á veiðiheimildum og þá einokun sem er við lýði í þeim efnum.

Ég er alveg bit á þögninni, samt eru að koma kosningar?

Allir tala um aðstoð við heimilin í landinu en svo ekkert meir, bara væl engar aðgerðir.

10-15000 tonn af kvóta til smábáta myndi skapa mörg hundruð störf og væri framkvæmanlegt með einu pennastriki en eins og annað virðist enginn vilji vera til að raunverulega gera eitthvað í málunum,, ja nema skoða þetta eftir kosningar, þá á sko að taka til hendinni. Bara kjóstu okkur og þá skulum við.

Þetta er allt  einn stór brandari.

Ég sendi tölvupóst á þann sem hefur með þessi mál að gera og bíð eftir viðbrögðum.

 

hér er pósturinn:

 

Sæll Steingrímur.

Magnús Kristjánsson heiti ég og hef starfað við akstur sendibifreiðar undanfarið og rekið heimili fyrir alkóhólista á árunum 2003-2006 ásamt því að vera menntaður leiðsögumaður á frönsku og ensku.

þegar bankarnir hrundu hafði það í för með sér að öll vinna datt niður,og ég varð atvinnulaus og sambýliskona mín einnig. Við eigum tvo syni og ég á þrjá syni frá fyrra hjónabandi.

Húsnæðið sem ég átti og rak heimili fyrir fíkla sem staðsett er á Kársnesi í Kópavogi varð gengishækkunum lána að bráð og má segja að ég hafi tapað aleigunni þar þrátt fyrir gylliloforð bankans þegar lánunum var breytt 2006 úr kr í jen og franka. En hvað um það ,ég er alveg maður til að bera ábyrgð á þeim röngu ákvörðunum sem ég tók  enda getur maður sjálfum sér um kennt að treysta bönkum og ráðum þeirra.

Það eina sem ég átti eftir var lítill handfærabátur og eftir að hafa hugsað málið í smá tíma ,tók ég þá ákvörðun að nota það litla fé sem ég átti til að útbúa hann til línuveiða.  Ég fékk gamalt spil gefins og gat komið þessu í gang á tveimur mánuðum með þvi að gera þetta mest sjálfur enda var fiskverð sæmilegt í haust.

Þegar ég fór svo að kynna mér málin enda hef ég ekki verið viðriðinn sjávarútveg neitt að ráði ,varð mér ljóst að eithvað var bogið við kerfið.  Kvótaeigendur rukkuðu stíft fyrir leigu á aflaheimildum og þegar búið var að gera upp var staðan ansi ljót.  Þegar búið er að draga frá leigukvótann sem er stærsti hlutinn og kostnað við beitningu án þess að tala um annan smákostnað eins og rekstur bátsins þá var hver róðurinn á fætur öðrum í mínus, þ.e. ég var í skuld. Tek dæmi úr síðasta róðri , 300 kg af steinbít á 5 bala af línu sem kosta 5000 kr hver með beitu og beitningu ,leigan er 60 kr kg samtals 43.000
Þegar þetta var svo selt á markaðnum í Rvk var verðmæti aflans 36.000 kr. 

Í umræðunni hefur títt verið talað um að þetta brask með veiðiheimildir sé stór hluti af því hruni sem við höfum orðið fyrir og ákvarðanir um skertar veiðiheimildir aðeins verið teknar til að skapa skort á markaði og hækka verð á kvótanum, svona svipað og þeir gerðu í henni Ameríku með orkuverðið (Enron)  Allt til að færa mætti til bókar aukinn hagnað hjá Útvegsrisum og braska með hlutabréf þeirra í kauphöll.

Sem manneskja tel ég því að það sé réttur minn sem þegn þessa lands að sjá fjölskyldu minni farborða og hefja veiðar á bát mínum án þess að leggja þeim lið sem bera á vissan hátt ábyrgð á stöðunni meðþví að greiða þeim fyrir með afrakstri míns erfiðis.

Er það því ósk mín að þú sendir mér til baka reikningsnúmer ríkissjóðs svo ég geti greitt sanngjarnan hlut af afla mínum þangað og mun ég þá vigta allan afla og skila skýrslum um hann þangað sem það skal gera.

Máli mínu til stuðnings vitna ég í mannréttaryfirlýsingu sameinuðu þjóðanna 23 grein, 10 des 1948. sem segir:

 1. Hver maður á rétt á atvinnu að frjálsu vali,á réttlátum og hagkvæmum vinnuskilyrðum og á vernd gegn atvinnuleysi. og 3 lið: Allir menn sem vinnu stunda skulu bera úr býtum réttlátt og hagstætt endurgjald,er tryggir þeim og fjölskyldum þeirra mannsæmandi lífskjör.þeim ber og önnur félagsleg vernd ef þörf krefur.

Ég tek það fram að ég mun endurskoða þessa ákvörðun mína þegar vonir glæðast um atvinnu á nýjan leik.

Skipaskrárnúmer báts míns er 6236 og hann heitir Bliki hf 27.

Kær kveðja
Magnús Kristjánsson.
Sími 772-5225

Frosti Noel Kristjánsson

 

Það var stund undurs og stórmerkja í dag þegar  Séra Jón Hjörleifur Jónsson helgaði fyrsta afastrákinn minn og foreldrarnir gáfu honum nafnið Frosti Noel.

I ræðu prestsins ,sem er reyndar sá sami og helgaði pabbann árið 1984, kom hann inná það hversu stórkostleg smíð mannveran er í alla staði og nefndi sem dæmi skynfærin öll ,ónæmiskerfið ,eiginleikann til að komast af og hæfileikann til að aðlagast þessari veröld.  Hann bauð velkominn þennan nýja innflytjanda og benti á að barnið væri nýstigið yfir landamæri, frá kviði móður sinnar þar sem það hafi notið öryggis og skjóls, til þessarar mannlegu tilvistar sem bíður þess nú á Íslandi.

Presturinn minnti einnig gesti samkundunnar á að á meðan menn hafi leitast við að nota dýrmæta gimsteina, perlur og annann veraldlegan auð til viðmiðunar á því sem okkur þykir dýrmætt hefði Kristur notað hreinleika barnsins til viðmiðunar á því hvað væri eftirsóknarvert og hefði einhvert raunvirði og  í raun skilyrði fyrir inngöngu manns í Guðs ríki, nefnilega það að verða eins og barn því slíkra væri Guðsríkið.

Ég gat ekki annað en dáðst að þessum aldraða eftirlauna presti sem ég þekki og man eftir frá blautu barnsbeini.  Fagmennskan og að minnsta kosti 50 ára reynsla hans af preststörfum gerðu þessum manni svo auðvelt að gera þessa stund svo hjartnæma að það var eins og húsið í Garðabæ væri kirkja eða heilagt musteri.  Undir söng spilaði svo Sólveig frúin hans á ferðaorgel.  Á eftir nutu allir veitinga, og myndatökur hófust af ömmum og öfum, langömmum og langöfum á víxl.

Hann Frosti Noel er ríkur af aðstandendum og umvafinn öllu því sem svona nýkominn innflytjandi frá heimum guðlegra kemur til með að þarfnast á næstunni, svo mikið er víst.

 

 

 

 

 

 

Hver er tilgangur kvótakerfissins?

þrátt fyrir að umræðan síðustu ár um kvótakerfið hafi verið heit, finnst mér eins og undanfarið eða eftir fall fjármálakerfisins hafi umræður um skuldir sjávarútvegsins og hugsanlegar breytingar á kvótakerfinu verið af svo skornum skammti að maður spyr sig hvort  um markvissa þöggun sé að ræða.

Einhvern veginn segir heilbrigð skynsemi mér að atvinnumál hljóti að snerta fjárhag heimilanna og að allra leiða eigi að leita,  til að koma í veg fyrir fjárhagsleg áföll þeirra, að það sé jafn mikilvægt að viðhalda eða auka atvinnutækifæri eins og að fella niður skuldir eða afnema verðtryggingu af lánum hjá fólki og fyrirtækjum.  Það hlýtur að vega þungt að skapa atvinnu og gera með því fólki kleift  að standa undir rekstri fjölskyldunnar og þar með borga af lánunum, það kallast allavega á við möguleikann um niðurfellingu skulda.

Alltaf hafa verið uppi háværar deilur milli fólks sem er á móti kvótakerfinu og þeirra sem eru hlynnt því, eiginlega alveg frá því að það var sett á ,allavega man ég ekki til þess að friður og sátt hafi nokkurn tímann  ríkt um þetta kerfi og hafa háværar kröfur um réttláta skiptingu auðlinda alltaf poppað upp með reglulegu millibili.  Á móti slíku tali mæla þeir sem segjast hafa borgað dýru verði fyrir sinn rétt til að sitja einir að auðlindinni og að um sameiginlega auðlind sé ekki að ræða heldur sé um hreint eignarhald að ræða og ef ríkið ætli að breyta því eithvað gæti skapast skaðabótamál þar sem ríkið yrði að endurgreiða eigendum kvótans andvirði hans.

En til þess að reyna að skilja á milli og reyna að mynda mér sjálfstæða skoðun á málinu verð ég að skoða það frá báðum hliðum og gera upp við mig hvaða hluti kvótakerfisins sé skynsemi og hvað ekki, getur verið að báðir aðilar hafi nokkuð til síns máls, við fljótlega skoðun er ég alveg sammála því að stjórnun fiskveiða er nauðsynleg til að tryggja að ekki verði stunduð ofveiði og að komandi kynslóðir geti líka haft atvinnu af fiskveiðum eins og við höfum alltaf gert enda er það augljóst að við vorum farin að veiða of mikið og ganga virkilega nærri fiskistofnunum áður en kerfið var sett á ,enda var aðalmarkmið kerfisins að spyrna við ofveiði og þar með verndun fiskistofna það er nefnilega eins með hafið og sauðkindina, þú getur rúið oft en þú fláir bara einu sinni.

Síðar í þróun þessa kerfis er samt eins og markaðsöflin og hugmyndir kapitalisma hafi náð að setja mark sitt á þessa annars skynsömu nægjusemi í nýtingu auðlindanna, og græðgin hafi náð að fá útrás í annarri mynd eða innan kerfisins sjálfs.  Farið var að setja þetta upp sem framseljanlegar veiðiheimildir og rétturinn til að stunda fiskveiðar í atvinnuskyni gátu orðið markaðsvara og breyst í eithvað fyrirbæri sem menn í landi sem ekkert höfðu með útgerð að gera gátu farið að spila með í sínum leikjum, og úr varð einskonar brask með heimildir í verbréfahöllum og bönkum.  Á endanum er kvótakerfið orðið eithvað sem hefur ekkert að gera með að veiða og selja fisk , enda voru það bara bjánarnir sem héldu því áfram, heldur að græða á sölu eða leigu á heimildinni til að veiða fisk.

Ég hef oft borið þetta saman við það að vera sendibílstjóri en það er starf sem ég hef aðeins komið við ef ég fengi úthlutaðan kvóta á flutningi á vörubrettum. Ég gæti þá sent inn upplýsingar til samgönguráðuneytisins um hve mörg bretti af vörum ég hefði flutt á síðasta ári og fengið úthlutaðan rétt(kvóta) hjá ráðuneytinu til að flytja sama magn á næsta ári.  Öllum öðrum yrði svo bannað að flytja vörubretti með vörum nema hafa til þess tilskilin leyfi ,sem þú gast að vísu keypt þér ( vist verð á bretti )
Síðan er hægt að ímynda sér að málin kæmust á það stig að ég gæti bara setið heima eða í útlöndum og leigt einhverjum aumingjans manni sem vill sjá um þessa flutninga og hirða af honum arð af vinnunni hans,láta hann bera allan kostnað af að eiga bílinn og reka hann. Best væri líkingin og sem næst fyrirmyndinni ,kvótakerfinu,, ef ég gæti haft meira útúr öllu saman en sendibílstjórinn sjálfur og ég tala ekki um ef markaðsverð á flutningsréttinum væri svo hátt að það tæki mann sem kaupir hann 10 ár að vinna til baka stofnkostnaðinn.  Nú ekki væri verra ef ég gæti farið í bankann og veðsett réttinn til að flytja vörubretti og slegið útá hann svo svimandi upphæðir að ég þyrfti aldrei að vinna framar ,hvorki ég né næstu kynslóðir sem ég get af mér.

Ég veit ekki með þig en fyrir mér er þetta ekkert annað en fyrirkomulag letingja sem hneppir með klókindum annan mann í þrældóm til að þurfa ekki að hafa fyrir lífinu sjálfur, og heldur að hann sé yfir samborgara sinn hafinn.  Þetta minnir mig á sögu sem ég heyrði um hegðun franskra ofríkisspjátrúnga á miðöldum sem skattlögðu sólarljósið þannig að ef þú reyndir að spara olíuna á ljóslampanum með því að hafa veglega glugga á húsinu þínu þá varðstu bara að borga skatta eftir gluggastærð.  Þess vegna sjást í Frakklandi svona mörg hús með smáum gluggum í húsum frá miðöldum þar sem blessaður almúginn var að reyna að draga úr útgjöldum heimilanna.

Vissulega hafa verið uppi háar raddir um réttlæti undanfarið, fólk hefur verið hlunnfarið af samskonar oflátsspjátrungum nú eins og á miðöldum þetta hefur ekkert breyst það er einfaldlega alltaf einhver hluti fólks sem telur sig eiga rétt á  frímiða í gegnum lífið án þess að þurfa að hafa fyrir því, telur sig eiga einhvern aðalsrétt í samfélagi manna vera borinn til fríðinda og munaðar á kostnað hinna.

Ég verð að segja að þetta kvótakerfi og innviðir bankanna ,eins og þeir voru orðnir og eru kannski enn, eiga greinilega margt sameiginlegt og það vekur furðu mína að ekki sé meira um það að fjölmiðlar sameini krafta sína og afhjúpi þessa vitleysu og komi fiskveiðistefnunni með þeim takmörkunum á nýtingu í sem bestan farveg og vandi sig til að stuðla að réttlátri og  skynsamri nýtingu á auðlind hafsins öllum til handa.
Það er jafnsjálfsagt að manneskja geti notið auðlindar náttúrunnar sér til framdráttar og fiskurinn í sjónum er jafnmikið hluti af náttúrunni og sólarljósið og það hefur e.nginn maður umfram annann, rétt til að skattleggja hinn og meina honum aðgang eða útiloka möguleika annars manns eða konu til að starfa við það sem hann eða hún kýs sér.

Ég hef heyrt allskonar útfærslur í átt til sátta um þetta kerfi og mér þætti gaman að sjá forystumenn flokkanna ræða þessi mál almennilega sérstaklega nú þegar nýfrjálshyggju kapítalismi hefur verið dreginn undir ljóskastara réttlætisins hjá fólkinu í landinu og hækkandi kröfur um sparsemi, aðhald og aukna visku og jafnræði í úthlutun gæða landsins.

Markvissar hugmyndir til lausnar kvótadeilunnar hafa verið lagðar fram sem tillögur á Alþingi af Frjálslinda flokknum og virðast einhverra hluta vegna ekki fá neina athygli heldur lenda sem óafgreidd mál í einhverjum nefndum þingsins.Samkvæmt samtali sem ég átti við Guðjón Arnar formann flokksins hafa þeir gert ítrekaðar tilraunir á alls konar útfærslum og málamiðlunar tillögum um breytingar á kerfinu sl 3 ár en það virðist ekki fá neinn hljómgrunn meðal þeirra sem með völdin fara og læðist að manni sá grunur að áhrifamenn í Íslensskum stjórnmálum hafi einhverra persónulegra hagsmuna að gæta.
Islandshreyfingin viðraði einnig einhverjar hugmyndir um opnun fyrir veiðar smábáta en sökum þess að þeir náðu engum á þing er skiljanlegt  að þeirra málflutningur sé strand.

Gaman væri að vita hvort hitt fyrirhugaða framboð grasrótarhreifingarinnar um nýtt lýðveldi hefur einhverja markvissa skoðun eða stefnu í þessum málum og er ég viss um að frjálslyndir myndu glaðir þyggja það að einhverjir aðrir en þeir berðust með þeim gegn þeim glæpsem drýgður var gegn þjóðinni ,brot gegn mannréttindum sem allir aðrir flokkar og sérhagsmunapotarar hylma yfir með svo grunsamlegri þögn.

Sjálfur hef ég gengið með hugmyndir í maganum um kvótakerfið í mörg ár en í hvert skipti sem ég viðra þær við einhvern sem betri skilning þykist hafa á málinu hef ég alltaf fengið þá tilfinningu að ég hlyti að vera of fáfróður til að skylja það að þetta væri arðbærasta leiðin og eiginlega að ég ætti nú bara að viðra þessar hugmyndir mínar einhverstaðar annarstaðar, þetta væri of flókið.

Þegar ég hef haldið fram þeirri hugmynd að réttast væri að skipa lögsögu kringum landið sem eign landsmanna segjum 12 mílna landhelgi sem er utan kvótakerfisins, að allt kvotakerfið væri utan þess og togveiðar sem skemma koralla á hrygningarsvæðum væru bannaðar innan þeirrar landhelgi þá hef ég oftast mætt fúlum viðbrögðum kvótasinnanna.
Þar sem ég er nú bara af sjómansættum en ekki sjógreifaættum og lítið sem ekkert fengist við sjómennsku þá hef ég iðulega fengið þá tilfinningu að ég væri að míga utaní tré í annara garði en samt hef ég aldrei hitt neinn sem gat útskýrt og fært fyrir útskýringum sínum rök.

Með þessum skrifum kalla ég því eftir umfjöllun og óska eftir opinberri stefnu grasrótarhreyfingar þeirrar er kennir sig við nýtt lýðveldi Islands.

Eru trébátar menningarverðmæti ?

Fyrir skömmu bárust fréttir af nokkur hundruð milljónum sem voru borgaðar fyrir húskofa á laugarveginum og var hugmyndin að bjarga þeim frá frekari eyðileggingu og varðveita menningarlegt gildi í borginni.

Það er svosem virðingavert að vilja varðveita gamla menningu og minjar liðinna tíma og auðvitað standa vistarverur forvera okkar mörgum næst en það er nú hálf ömurlegt að hugsa til þess að enginn virðist vilja muna eftir öllum þeim trébátum sem voru í umferð frá því siglingar og útgerð hófst við landið.

Í öllum landshlutum voru smíðaðir tígulegir eikarbátar í öllum stærðum sem báru vitni um einstakt handverk og kunnáttu sem nú er að mestu leiti horfin. Þessir bátar settu svip sinn á hvert krummaskuð á landinu og líf og fjör var í kringum þá. Það er erfitt að nefna eitthvað eitt sem skapaði meiri atvinnu og stuðlaði að meiri uppbyggingu en tilvera þessara báta.

Fyrir nokkrum árum viðruðum við félagarnir sem einhverra hluta vegna sáum verðmætin í þessum bátum þá hugmynd að stofna félagsskap um verndun þeirra og gaman væri að kalla eftir undirtektum frá eigendum slíkra gripa og annara sem eru ekki blindir á það hvar raunveruleg verðmæti menningar okkar liggja.

Nú veit ég ekki hvort þetta er rétti vettvangurinn til að kalla eftir þeim undirtektum en þetta skraf mitt er þó fyrsta tilraun.

Þeir sem þetta lesa og fá opinberun við það eitt og skynja að það styttist óðum í að of seint verði að bregðast við, mega vita, að framtaksmenn eins og Árni Johnsen og Guðjón Arnar eru meðvitaðir um þessi mál og bíða eftir að leggja hönd á plóg ef félagsskapurinn yrði til.

F.Á.V.I.T (félag áhugamanna um verndun íslenskra trébáta) er uppástunga um nafn á félagið og væru þá þeir sem eru nógu djarfir til að fara útí þá gríðarlegu vinnu og gerast meðlimir (fávitar)

Hellstu baráttumál slíks félags yrði að sjálfsögðu að bjarga þeim fáu bátum sem eftir eru og berjast fyrir t.d. niðurfellingu á hafnargjöldum, styrkjum til endurbóta svo eithvað sé nefnt. Ég sé alveg grundvöll fyrir að þjóðminjasafn íslands og sjóminjasafnið komi að málum og auðvitað myndu stjórnmálamenn með menningarlega meðvitund leggja sitt á vogarskálarnar.

 Að endingu vil ég taka ofan og hneigja mig djúpt fyrir þeim framtaksömu djúpmeðvituðu mönnum á Húsavík sem hafa svo sannarlega skilið hvað þetta snýst um og þakka þeim fyrir að hafa vakið mig af þeim eiturbyrlaða svefni sem framfaradýrkun getur valdið ef maður gleymir að líta um öxl og skoða yfir farinn veg.

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• dsc01045.jpg

Óheppnir ógæfumenn

Ég rakst á grein í Fréttablaðinu í morgun um tvo meðbræður sem virðist hafa verið svo þyrstir (í guðs orð) að þeir ákváðu að taka það með sér í nesti, eftir heimsókn utan opnunartíma í Krísuvíkurkirkju.

Það fylgir ekki sögunni hve lengi þeir gátu notið þess að sumbla á því en þeir voru teknir fyrir austan fjall, geri ég ráð fyrir, undir annarlegum áhrifum anda og Saltarinn tekinn úr þeirra höndum svo ekki var um að ræða að teyga lengur guðanna veigar.

Vel virðist hafa verið tekið á móti laganna vörðum þegar þeir snéru með Orðið til heimahaganna enda segir sagan að þeir hafi bjargað brauðinu frá messufalli um Hvítasunnuna. Við lestur greinarinnar get ég varla forðað huganum frá að flögra aðeins og sé fyrir mér að slegið hafi verið til veislu og sennilega alikálfinum slátrað til að fagna endurfundum.

Eftir veisluna má sjá veislugesti bera fangarana á herðum sér til kirkju, og messað með maríubænum og söng til heiðurs og andlegrar upplyftingar þessum tveim hetjum.(Starsky & Hutch)

Þetta minnir mig á sögu af góðum vini mínum sem af svipaðri ástríðu fyrir kirkjum heimsótti landsfræga kirkju fyrir austan og hugðist forvitnast um innihald söfnunarbauksins en hann sárvantaði skotsilfur til að halda bissnissnum gangandi þar sem companíjið hans átti í einhverjum kröggum.

Þegar hann var kominn upp í gluggann ,sem stóð galopinn , var eins og honum hefði verið hent til jarðar og vissi vinurinn ekki fyrr en hann lá þar með brotinn lærlegg.

Þegar búið var að negla legginn saman á sjúkrahúsi var hann staddur einn í lyftunni, í hjólastól, þegar hún opnast, og í bjarmanum af ljósinu sem blindaði hann stóð sjálfur biskup Íslands og steig inní lyftuna , leit á hann um leið og fingurinn valsaði milli takkans sem benti lyftunni upp eða niður í kjallara.

Hvað kom fyrir þig vinur? spurði biskup.

Vinur minn lýsti fyrir mér hvernig hjartað barðist um í honum þegar hann sat frammi fyrir því að segja satt eða hliðra aðeins til atburðarrásinni og sagði biskup alla sólarsöguna um það hvernig hann hefði dottið illa á tröppunum við Háskólann og meitt sig svona illa.

Hann var varla byrjaður á sögunni þegar biskupinn ýtti á takkann sem fór með lyftuna niður í kjallara.

 

Jæja ég enda þessar morgunhugleiðingar með smá vísum sem skaut uppí kollinn á mér eftir lestur áðurnefndrar blaðagreinar og held inní daginn þar sem bátur bíður mín við landfestar og sólin skín.

 

 

Að lokinni heilagri helgistund                               Það virðist buga margan mann

heiðraðir undir Maríu bænum                               sem man sinn fífil fegri ,áður 

Héldu af stað svo léttir í lund                               að burðast með sjálfan Saltarann

laganna verðir, í einum grænum.                         stolinn yfir heiðar, þjáður.